Eryk I Pomorski

Eryk I Pomorski, swego czasu zyskał sobie przydomek „Ostatniego wikinga Bałtyku”, lecz nie było to miano przysparzające mu chwały. Był zdetronizowanym aż z trzech tronów królem, który łupił na Bałtyku kupieckie statki. Ot i cały z niego „wiking”.

Urodził się na zamku w Darłowie, jako syn księcia Warcisława VII z dynastii Gryfitów i Marii, córki księcia Henryka III z dynastii meklemburskiej linii Mecklenburg-Schwerin. Był dziedzicznym władcą księstwa słupskiego, jednakowoż w 1389 r. siostra jego babki po kądzieli, księżniczki duńskiej Ingeborgi – Małgorzata I, po śmierci swego syna Olafa II, króla Danii i Norwegii (jako że był małoletni sprawowała w jego imieniu rządy regencyjne) nie chcąc dopuścić do objęcia tronów norweskiego i duńskiego przez szwedzkiego króla Albrechta Meklemburskiego, w 1389 r. adoptowała wnuka swej siostry, zmieniła jego chrzestne imię Bogusław na brzmiące bardziej skandynawsko Eryk, a następnie doprowadziła do jego koronacji na króla Norwegii, a 8 lat później na króla Danii i Szwecji. Koronacja Eryka odbyła się w szwedzkim Kalmarze, gdzie przedstawiciele wszystkich trzech królestw zawarli przy okazji unię kalmarską, jednoczącą je pod berłem jednego władcy.

Eryk - od czasu zawarcia unii jako Eryk XIII - faktyczną władzę nad trzema skandynawskimi krajami objął po śmierci Małgorzaty I w 1412. W polityce wewnętrznej i zagranicznej faworyzował Danię. Zajął się rozbudową Kopenhagi i innych miast Danii, Duńczykami bądź Niemcami z Pomorza obsadzał ważne stanowiska w Norwegii i Szwecji, czym bynajmniej nie zjednywał sobie sympatii możnych z pozostałych, podległych mu królestw. Za największych wrogów uważał Hanzę i krzyżaków, którzy stanowili dla Danii najpoważniejszych rywali w basenieMorza Bałtyckiego. Pertraktował z Polską (planował małżeństwo swego brata stryjecznego Bogusława IX z córką Władysława Jagiełły, Jadwigą) licząc na stworzenie przeciwwagi dla swych nieprzyjaciół. Jego polityka doprowadziła do załamania handlu bałtyckiego, a w efekcie do pogorszenia sytuacji ekonomicznej krajów unii kalmarskiej, co wzmogło z kolei niezadowolenie z jego rządów. W 1439 r. Szwecja i Dania podjęły decyzję o jego detronizacji, Norwegia uczyniła to samo w 1442 r.

Obalony Eryk XIII udał się na Gotlandię, gdzie w mieście Visby urządził sobie siedzibę, z której napadał na przemierzające Bałtyk statki, głównie należące do któregoś z miast niemieckiej Hanzy. Przebywał tam do 1449 r. kiedy wrócił do księstwa słupskiego, w którym odziedziczył władzę po zmarłym Bogusławie IX.

Jako książę słupski, Eryk rezydował głównie na zamku w Darłowie, gdzie dokonał zresztą żywota. Mieszkał tu, podobnie jak w Visby, z Cecylią - pokojówką swej zmarłej żony, księżniczki angielskiej Filipy Lancaster. Z Cecylią zawarł przypuszczalnie morganatyczne małżeństwo. Nie podobało się to możnym, którym znany z nieugiętości i szorstki w obejściu Eryk nie zamierzał jednak ulegać.

Miał przywieźć ze sobą skarb złożony z kosztowności, jakie zabrał ze sobą z Danii oraz zagrabionych podczas jego „wikińskich” wypraw z okresu gotlandzkiego. Skarb ów zapisał w testamencie jedynej córce Bogusława IX, Zofii. Do dziś jednak nie wiadomo co się z nim stało. Po śmierci Eryka starania o jego odzyskanie podejmowała strona duńska. Zdetronizowany król, książę słupski został pochowany w darłowskim kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.